Mount Kinabalu

Afgelopen weekend zijn Arnoud en ik als 2 ware berggeiten met nog 4 anderen, naar Noord Borneo (Saba) geweest waar we de Kinabalu bedwongen hebben. Een redelijk spontaan plan waar we toch echt enigszins voor geoefend hebben in Singapore, bij 32 graden bergschoenen inliepen en natuurlijk en vooral mentaal ons focusten...wat een naiviteit. Fysiek zijn we nog nooit zo diepgegaan en we hebben vreselijk stukgezeten. Omhoog was pittig, heel pittig, de zonsopgang prachtig maar het afdalen was 1 grote worsteling met ons doorzettingsvermogen, trots, conditie en ego. Ik heb me het hele weekend een soort Dopey gevoeld; ik kwam de trap of helling net op, liepen de anderen weer door of begonnen aan de afdaling... Het ergste was dat ik ingehaald werd door de montere tred van een bejaarde.

Met een hoogte van 4101 meter, is de Kinabalu 1 van de hoogste bergen van Zuid Oost Azie. De berg groeit nog steeds met 5 mm per jaar. Een prachtige omgeving, omschreven als een 'botanical paradise'. Zaterdagochtend klommen we van 2000 naar ongeveer 3200 meter. (6 uur) Rond 20.00 erin (stapelbedjes, met 12 man in een kamer van een berghutje..mmm) en om 2.30 op om de klim van 3200 naar de top te maken. (incl afdaling 13 uur gelopen, gestrompeld) Lantaarn op je hoofd en gaan, naar het hoogste punt waar je rond half 6 wilt zijn om de zonsopgang te zien. Je waant je 'on top of the world', kijkt neer op wolken en de sterren kun je bijna aanraken. Maar dat was toch de koplamp van een voorganger...

We zijn weer 'humble' voor de natuur en het menselijk lichaam.

De ontspanning na zo'n enorme inspanning was natuurlijk geweldig; zondagavond en maandagochtend waren we weer de (stijve, beurse, dat wel!) koning en genoten we van zon, en zwembad, koffie en massages. Een ervaring die we niet licht vergeten!