' I did not know life could be so good '

Mabel, Merle, Myrthe en ik staan op het punt naar Nederland af te reizen om jou, Kees, te begeleiden bij wat jouw laatste reis zal zijn. Althans, de reis waarmee je deze wereld zult verlaten.
"Waar we van houden, daar moeten we ooit afscheid van nemen". Dat is een wet van het leven om steeds weer ons hoofd voor te buigen.

We kunnen niet wachten om te komen, zodat we samen met jouw andere geliefden en familie, dichterbij onze gevoelens van liefde en dankbaarheid voor jou kunnen komen.

Ik kan haast niet anders dan je direct aan te spreken, Kees, dat deed je ook bij mij. Oprecht, lief, opmerkzaam, serieus, geinteresseerd, logisch en origineel, soms behoorlijk direct/eerlijk waar ik aan moest wennen,  nadat ik je beter kende, om kon grinniken en indien nodig, m'n voordeel meedeed. Graag blijf ik met je in gesprek.

Je genoot erg van deze blog, je waardeerde de verhalen en foto's van ons leven. Ook al moesten de foto's eigenlijk met een camera, niet met een Iphone, worden genomen... Zeker de laatste periode werd het een outlook op een wereld die verderaf kwam te liggen.

We spraken af 'de vrolijkheid te blijven voelen, te blijven voeren'. Een gevoel van voortschrijdend inzicht, vermoed ik? Wijsheid en ontroering.

 2 jaar geleden. Een nieuwe versie van de polaroid camera. Tijdens de bezoeken probeerde je -in de essentie- te blijven volgen of erachter te komen wat de meisjes bezig hield.

Royale post bij alle verjaardagen met altijd een originele vraag, opmerking of aandachtspunt voor de meisjes. Die echoe-den wel eens door het huis. Hoe zet je kinderen aan het denken?

Lieve Kees

We hold you tight, we let you go.