Nepal

Mabel schreef zelf een verslag

" Gaaf, intensief, zoooo mooi! Nepal was truly a trip of a lifetime. We zijn met 2 groepen naar Kathmandu gegaan (de hoofdstad), en zijn toen opgesplitst in twee groepen. Onze group ging als eerst hiken naar Chisapani, waar we drie dagen aan een “community service center” hebben gewerkt, waar de locale Nepalise naartoe kunnen gaan als ze geen huis hebben of willen douchen, eten en met andere lokalen droog kunnen blijven als het regent. Dit project zijn wij begonnen en Mr. Bill Kyte ( de organizer die contact heeft gezocht met onze school) denkt dat dit project ongeveer 5 jaar duurt voordat het klaar is. We willen dus graag met een paar meiden terug over 5 jaar om te zien wat het resultaat geworden is. We hebben drie dagen samen met de plaatselijke bevolking stenen getild, gegraven en ook veel met de lokale mensen kunnen praten, dit was lastig omdat ze haast geen Engels konden spreken maar het lukte wel en we hebben hierdoor dus connecties kunnen maken met de Nepalese mensen die ook met ons meewerkten. Het was intensief omdat we een hele week niet konden douchen, een gat als wc hadden, geen wifi hadden en erg vroeg naar bed moesten en vroeg opstonden omdat we hard werkten. Het was in de avond en ochtend heel erg koud, we waren helemaal ingepakt en we kregen elke ochtend (6am) warme chocolademelk van de lieve mensen die ons eten prepareerden. Ik sliep samen met mn vriendinnetje in een kleine tent en er was een grote “social tent” waar we met elkaar aten, kaartten en gewoon konden chillen. We hadden de derde dag ook nog een lange hike en zijn toen naar de lokale huizen geweest. We hebben een water filter system geïnstalleerd in hun huizen, dit was erg emotioneel omdat de huizen verwoest waren en wij hen heel erg hielpen. Dit lieten ze ook zien. De Nepalis zijn erg open en je zag dat ze onze hulp erg waardeerden. Ik had het water system gemaakt bij een oude man die een lange speech gaf over hoe hij onze hulp zo fijn vond. “ Het spijt me dat ik geen maaltijd voor je heb, maar je bent altijd welkom in mijn huis”. De vierde dag zijn we de moeilijkste en langste hike gaan doen welke 6 uur duurde, alleen maar bergopwaarts en heeeel zwaar. Alhoewel het uitzicht was zo prachtig, het was best fris en we waren daar met een leuke groep meiden dus het was super gezellig! Toen zijn we nog 2 dagen bij een ander kamp gaan slapen en hebben we geraft. Ik vond dat een beetje tegenvallen omdat mn groep best saai was dus ik zat voor 3 uur in een bootje met mensen die ik niet zo leuk vond. Iedereen was ook best moe en chagrijnig omdat we ons vies voelden en honger hadden, door het gebrek van dingen die voor ons heel normaal zijn zoals douchen, wc's, en internet konden we meer inleven met de lokale mensen wat erg speciaal was maar we hadden op een gegeven moment wel zin om weer te douchen en terug te gaan naar het hotel in Kathmandu waar onze koffers stonden te wachten!!! We mochten douchen en zijn nog een dagje naar een tempel gegaan, souvenirs gekocht, en het toeristische aspect een beetje afgelopen. De laatste dag was erg emotioneel omdat de mensen waar we de hele week mee waren ons gedag ging zeggen en voor ons ging klappen. Het was een geweldige ervaring die ik nooit ga vergeten! "

Mabel was, zoals ze beschreef, onderdeel van de groep die zich met voorlichting en installatie van waterfilters bezighield. Een andere groep deed aan voorlichting van de ' free cup'  Een vrij intieme kwestie. Een rubberen vouwbare cup die je inbrengt. Het geeft vrouwen de mogelijkheid om maandelijks op hygiënische wijze, zichzelf te kunnen verzorgen en wel door te kunnen blijven werken. Cup schijnt wel 10 jaar mee te gaan. Lang leve de recycle!  De meeste van deze vrouwen zijn totaal onwetend over -in onze optiek basale- fysieke processen en bijbehorende maatregels, oplossingen en mogelijkheden.

 tijdens het hiken

veel stenen verplaatsen

 Kathmandu

 overnachten

 Mabel heeft altijd graag en goed contact met de lokale bevolking

 Overhandiging van een waterfiltersysteem

Mabel en een aantal anderen hielpen nog een middag een tandarts, ook een vrijwilliger, die in een paar uur wel honderd mensen probeerde te helpen. Éen keer in de zoveel tijd is deze gelegenheid er. Niks wachtkamer, lange wachtrijen buiten en je nummertje wordt op je hand geschreven. Vrijwel geen volledige en/of gezonde gebitten. Een ervaring!